Nga Megi Mane
7 shkurt 1952, Londër. Një radhë funksionarësh të Pallatit dhe të qeverisë, të cilët janë tepër të vëmendshëm, në radhë dhe të udhëhequr nga “bulldogu anglez”, vëzhgojnë portën e një avioni. Një grua e re, megjithëse dukshëm e qetë, mbante në zemrën e saj peshën e një froni që, nga ky moment, do të përcaktonte fatin e saj. Do të jenë 70 vjet monarkie, diplomaci dhe patriotizëm, të shënuara nga kryeministra, presidentë dhe ngjarje shoqërore që do të definojnë një epokë: atë të Mbretëreshës Elisabeta të Windsor-it, epokën më të mirë të Perandorisë ku “dielli nuk perëndon kurrë”.
Elisabeta është gati të shtrijë dorën për kryeministrin e saj, ai që do ta udhëheqë në ngritjen në fron dhe do ta drejtojë me elegancë dhe të drejtë nëpër ngjarjet që do të shënojnë kthesën e një Mbretërie të re.
Bashkëpunimi midis Elisabetës II dhe Winston Churchill nuk u kufizua vetëm në takimet formale, por u shtri në ngjarje historike thelbësore që modeluan gjeopolitikën botërore të shekullit të 20-të. Kombinimi i përvojës diplomatike të Churchill dhe pragmatizmit të mbretëreshës së re kontribuoi në mbajtjen e Britanisë së Madhe në qendër të punëve ndërkombëtare, megjithë sfidat e brendshme dhe të jashtme.
Pavarësisht diferencës gjeneracionale që dukej se i ndante në moshë, madhështia e tyre personale dhe bashkimi i tyre në stilin politik patën një ndikim të fortë në çështjet diplomatike që ndonjëherë rrezikonin të kalonin në kriza globale. Churchill ishte protagonist dhe këshilltar i Mbretëreshës gjatë Luftës së Ftohtë.
Ai formoi Elisabetën sipas imazhit të tij në marrëdhëniet diplomatike me Shtetet e Bashkuara, duke e shoqëruar atë në takimin e saj të parë me Presidentin Eisenhower dhe duke siguruar kështu një ndikim të fortë në ngjarjet e ardhshme, deri në ditët e sotme, ku dy vendet vazhdojnë të jenë aleatë strategjikë.
Ai pranoi me sovranen e tij procesin e dekolonizimit të shteteve të ndryshme, si India, që nisi këtë proces të gjatë në vitin 1947. Ata kontribuan së bashku në mbrojtjen e familjes mbretërore Windsor, duke ndjekur fjalë për fjalë atë që gjyshi i Elisabetës, Gjergji V, kishte vendosur në vitin 1917 për pasardhësit e ardhshëm: një mbiemër me origjinë angleze, si një shenjë e plotë lidhjeje me popullin që ata shërbenin, duke parandaluar natyrisht që pasardhësi i parë të merrte mbiemrin e Princit Filip, Mountbatten.
Në vitin 1946, Winston Churchill mbajti fjalimin e tij të famshëm “Discours de Zurich”, një fjalim që prezantoi konceptin e një “Evrope të bashkuar” si një përgjigje ndaj tmerrit të Luftës së Dytë Botërore. Edhe pse jo drejtpërdrejt i lidhur me Elisabetën II, ai ishte një sinjal i ndikimit të saj në rritje dhe i angazhimit të saj në çështjet gjeopolitike. Monarkia, me mbretëreshën në timon, do të kishte një rol të rëndësishëm në konsolidimin e stabilitetit të Europës dhe në vazhdimin e promovimit të projektit të një Europe të bashkuar, i cili në të ardhmen do të bëhej një aspekt thelbësor i politikës së saj të jashtme.
Bashkëpunimi i gjatë dhe i suksesshëm midis Winston Churchill dhe Elisabetës II ka shkruar faqe të paharrueshme në historinë formale dhe informale të Britanisë së Madhe. Mund të dedikojmë kapituj të tërë për të treguar si një mbretëreshë e re, pas vdekjes së të atit, u ngjit në fron, e udhëhequr nga një figurë politike që e përgatiti dhe e orientoi, duke hedhur themelet për monarkinë më të gjatë në historinë e Britanisë.
Madhështia e Churchill, i fortë në pragmatizmin dhe përvojën e tij, e formoi Elisabetën si një shtetase me ndikim global, të dashur nga populli dhe të respektuar në skenën ndërkombëtare. Takimi i tyre, midis dy gjigantëve të historisë, ka mbrojtur dhe ka rritur traditën e monarkisë, duke lënë një trashëgimi që vazhdon të frymëzojë brezat e ardhshëm.
Takimi midis këtyre dy figurave të mëdha politike është shembulli se si dedikimi për shërbimin e kombit tënd, në kuptimin më të thellë të këtij termi, mund të ruajë stabilitetin e brendshëm dhe të konsolidojë rolin ndërkombëtar të një mbretërie, duke kaluar një trashëgimi që vazhdon të frymëzojë botën.